۲ خبر خوشحال کننده درباره ایجاد تغییر اساسی در سنوات تحصیلی +جزئیات

گروه جامعه جهان نیوز: اخیراً حسین سیمایی صراف وزیر علوم، تحقیقات و فناوری گفته است: «ما در حال بررسی کاهش سنوات تحصیلی هستیم؛ با آمدن هوش مصنوعی و با وجود دستیار آموزشی چه لزومی دارد دوره لیسانس ۴ سال باشد. ابزار و فناوری جدید خیلی کمک کردند به تسریع در تحصیل».

وی افزود: «با آمدن هوش مصنوعی بسیاری از سنت‌ها را باید بشکنیم، کارشناسی باید سه سال شود و دانشجو سریع وارد بازار کار شود، سه سال آموزش ببیند و یک نیم‌سال مهارتی باشد».

همچنین، سیمایی صراف این را بیان کرده است: «باید در تکالیف دانشجو تجدید نظر شود؛ پایان‌نامه ارشد خیلی متفاوت شده است. آیا نمی‌شود به جای پایان نامه ارشد یک تحقیق و مقاله علمی جایگزین کرد؟»

از سوی دیگر، بر اساس گزارشی که خبرگزاری خانه ملت به نقل از حسین حق وردی رئیس کمیته آموزش و پرورش مجلس در مورد جلسه روز یکشنبه (5 مرداد) کمیسیون آموزش، تحقیقات و فناوری مجلس شورای اسلامی منتشر کرده است، این کمیسیون، ماده (۱۱) طرح تقویت نظام آموزش و پرورش را مورد توجه قرار داد که به سن ورود کودکان به مدرسه مربوط می‌شود. در صورت تصویب ماده یاد شده، سن آغاز تحصیل از شش سال تمام به پنج سال تمام کاهش خواهد یافت؛ به ‌عبارت دیگر، ورود به پایه اول ابتدایی یک سال زودتر انجام می‌شود.
 
چند نکته در این زمینه ها بخوانید:
 
یک: عمر ما انسان ها سرمایه‌ای گرانبها از جانب خداوند متعال است. قطعاً ما در برابر از بین رفتن و یا استفاده نابجا از این سرمایه گرانبها مسئول خواهیم بود. مسئولین نیز در هر برنامه ای که برای دانش آموزان و دانشجویان ترتیب می دهند، همواره باید به این اصل مهم توجه کنند.
 
دو: موضوعی که وزیر علوم به آن اشاره کرده، ضروری است و در صورتیکه به مرحله اجرایی برسد، قابل تقدیر است. بدون تردید، باید از سال ها قبل، اقداماتی صورت می‌گرفت که مدت زمان تحصیل در برخی مقاطع تحصیلی به ویژه با وجود برخی علوم غیرنافع و یا زمان‌های اصطلاحاً پرت - که در طول سال و مقطع تحصیلی، زیاد هستند - تغییر پیدا کند.

سه: اینکه نمایندگان و مسئولین در مورد آغاز تحصیل در سن پنج سالگی تمام، بحث و همفکری می کنند - فارغ از اینکه بخواهیم قضاوتی در مورد ماده یادشده و موارد مربوط به آن داشته باشیم – در جای خود بسیار ارزشمند است. ضرورتی ندارد که در دنیای امروز در مسائل آموزشی همان رویه ای را برویم که در دهه های گذشته رفته ایم. باید شرایط زندگی امروز و فرصت ها و چالش های آن را ملاک قرار داد؛ به این هم باید توجه کرد که کودکان امروز با کودکان دیروز فرق دارند.
 
چهار: ضرورتی وجود ندارد و به ما وحی نشده است که دانش آموزان ما مثلاً پس از 12 سال، راهی دانشگاه شوند! می توان در مدت زمان مقاطع تحصیلی – چه ابتدایی و چه متوسطه – تجدیدنظر کرد. برای مثال، اگر یک سال از دوران متوسطه کم شود، هیچ مشکلی ایجاد نخواهد کرد.
 
پنج: اگر برنامه ها به گونه ای تدوین شود که برای مثال یک جوان با تحصیلات دانشگاهی در سن 20 سالگی آماده ورود جدی به بازار کار – در هر عرصه ای که علاقه دارد – باشد، چنین چیزی هم برای خود فرد و هم برای کشور، ثمرات قابل توجهی در پی خواهد داشت. چنین چیزی، در پایین آمدن سن ازدواج و افزایش فرزندآوری نیز موثر خواهد بود.

شش: دنیای امروز دنیای سرعت است؛ شاهد تغییرات اساسی در روش های آموزشی و ارائه محتوای علمی هستیم. ضرورتی ندارد که برای علم آموزی، یک مسیر فرسایشی و خسته کننده وجود داشته باشد. اگر برنامه های آموزشی و مهارتی متناسب با شرایط و اقتضائات تدوین شود، می توان در کوتاه‌ترین زمان، نتایج بهتری کسب کرد. البته برخی افراد، علاقه و استعداد این را دارند که سال های طولانی به دنبال کسب علم و مدام در حال تحقیق و پژوهش باشند؛ حساب این افراد از بقیه جداست؛ برای معمول نوجوانان و جوانان باید برنامه های دیگری داشت.